Αναλογίσου, μου είπες.. 
τι θα σου ήταν πιο δύσκολο να 'αποχωριστείς';

την ικανότητά σου να ακούς, να βλέπεις ή να μιλάς;
χωρίς δεύτερη σκέψη σου απάντησα: 




Άφησέ μου μονάχα τους ήχους..
αυτοί θα με κάνουν να δω ξεκάθαρα μέσα μου κ με τον τρόπο μου θα σου 
περιγράψω πώς νιώθω..

                                                                                                                             /V/

Ας είναι λοιπόν..
αφήνω να ξυπνάς μια λαχτάρα και μια προσδοκία..
οι πράξεις σου συνεπακόλουθο της κάθαρσης
που αποζητώ


-Σαν βροχή που ψιχαλίζει τις καρδιές-
                                                             /V/

                                                     

σαν παιδί που κοιτά απορημένο, καθώς η φαντασία του 

γκρεμίζει το απροσδόκητο 
                                            /V/